اشعار

باز شد بر بنـدگـان راه سـعـادت بازهم            می‌شود در کنج عزلت کرد خلوت بازهم

آهِ من، من را درِ این آستان آورده است            در بساطم نیست جز این آهِ حسرت بازهم

روسـیاه آمده‌ام گرچه سرم پائین است            منم آن بد که به بخشیده شدن خوشبین است
منِ آلـوده کـجـا دعـوتِ این مـاه کـجـا            چه قَدَر سفـرۀ مهمانیـتان رنگین است

امشب شب قدر و به لب اقرار دارم من            از معـصیت‌ها یک دل بیمار دارم من
پــرونـده‌ای آلـوده از کـردار دارم مـن            در پیـشگاه حضرت استغـفار دارم من

آنچـنـان زخـم‌ گـنـاهـان به پـرم افـتاده            که به صد شهـر‌ دگـر هم خبرم‌ افتاده

هرچه را جمع نمودم سر یک غفلت سوخت            زیـر پــای هـمـه حـالا ثـمــرم افـتـاده

دوبـاره آمـده ایـن روسـیـاهِ جـا مـانـده            همان کسی که از این قـافـله جدا مانده
دوبــاره آمـده ایـن بــنـدۀ گـنـهـکـارت            به نفـسِ خویش همانی که مبـتلا مانده

من بد؛ ولی هستی تو از هر بهترین بهتر            مهمانتم دیگر چه می‌خواهم از این بهتر؟
ماه مبارک شد دوباره سفره‌ات پهن است            این روزها دارم به احسانت یقین بهتر

شبیه تک درختی در دل صحرای غم‌هایم            میان هـای‌هـای گـریه‌هـایم، باز تـنهـایم

منم آن سنگ در چاهی که تاریک است دنیایم            منم آن حال بیماری که آسان نیست احیایم

خیز، اى بـنـدۀ مـحـروم و گـنهـکار بیا            یک شب اى خفـتۀ غفلت‌زده، بیدار بیا

بس شب و روز که در زیر لَحَد خواهى خفت            دَم غـنـیـمت بـشـمار امشب و بـیدار بیا

باز برگ دعوت از معشوقِ جانانی رسید            عاشقـان! هنگام اثـبات مسلـمانی رسید

رحمت خاصِ خدا شد عام! دوزخ بسته شد            میزبانِ مهـربان، با شـوقِ ربّانی رسید

شکـر خـدا که دورۀ هجـران سر آمده            مولا کجاست؟ بنده به این محضر آمده

چه سفره‌ای خدا روی ما باز کرده است            جـایی نـشـسـتـه‌ایم که پـیـغـمـبـر آمـده

نـانی به کـامِ مـا جـز نـانِ شـما نرفـته            از این تـنـور خـالی، دستِ گـدا نرفته
بر درگهت گـدا با روی خجـل رسـیده            شـرمـنده بـنـده‌ای از پیـشِ خـدا نرفته

چشم خود را باز کن ای دل ضیافت را ببین           سفره‌اش اندازه دنیاست وسعت را ببین

فکر سرمای زمستان باش فرصت اندک است           از همین امروز فردای قـیامت را ببین

مهربان! از دامن لطفت گریزانم هنوز            بیـشتر از هر کسی آلوده دامـانم هنوز

اعتمادی نیست بر ذکر و نماز و روزه‌ام            اعتمادی نیست یا رب چون به ایمانم هنوز

اگر این بارِ گـنه روز حـسابم باشد            عـافـیت داشتـنم نیز به خـوابم باشد

من‌ اگر هیچ ندارم دل سوزان دارم            همه ثـروتـم این چـشم پُـر آبم باشد

غروب شد؛ " لَکَ صُمنا " در این سرا پیچید           مـیـان خــانـۀ دل عـطـر ربّـنـا پـیـچـیـد
و در بهـار مـناجـات عاشـقان هر شب           "نَصَبتُ وَجهیِ" صائم به هر کجا پیچید

دوباره سفرۀ شب زنـده‌دارها وا شد            دوبـاره خـانـۀ دلـدار، خـانـۀ مـا شد

دوبـاره زمـزمۀ دانـه‌های تـسـبـیـحم            دوباره دست دعـای من و مفـاتـیـحم

دلـم شـکـسته مرا بـاز بی‌صدا بخرید            رسـیـده‌ام به ته خـط از ابـتـدا بخرید

چـقـدر این رمـضـان‌ها بـیاید و برود            نـمی‌روم پی کـارم دوبـاره تا بخـرید

آب را خــــرج آبـــرو کـــردم            با همین اشک و ناله خو کردم
بـه کــرمــخـانـۀ تـو رو کـردم            ســـر ســـجـــاده آرزو کــردم

روزه‌داران مؤمنین؛ آماده من ماه خدایم           ماه روزه، ماه قرآن، ماه تسبیح و دعایم

مـاه حق، ماه نـبی، مـاه عـلی مرتضایم           مـاه خـیـل انـبـیاء و اتـقـیـا و اوصـیـایم

کـم‌کـم غـروب مــاه خـدا دیـده میشـود            صد حیف از این بساط که برچیده میشود

در این بهار رحمت و غفران و مغفرت            خوشبخت آن کسی‌است که بخشیده میشود